Roses Vanille Mancera

Mancera, podobnie jak Montale, idzie w moc i potęgę, produkując siekiery, którym obca jest lekkość, zwiewność i finezja. Ten toporny, nienaturalnie gęsty, ciężki jak ołów klimat można odnaleźć także w Roses Vanille. Na próżno szukać tu półśrodków, metafor, niedopowiedzeń, gry nut - całe bogactwo inwentarza od początku podane jest do publicznej wiadomości i muszę przyznać, że… do pewnego stopniu podoba mi się to.

Już sama nazwa tych perfum doskonale oddaje charakter i istotę tego, co zamknięte jest we flakonie – nienaturalnie słodka, konfiturowa, zahaczająca o granice absurdu róża, odmiana dominatrix oraz chmura kremowej, syntetycznej wanilii - tak gęsta, że bez obaw siekierę można na niej wieszać.

Wyczuwam w Roses Vanille coś jeszcze – miętową czekoladę. Nie mam pojęcia skąd ona się tu wzięła, ale jest i wyśmienicie zabawia mnie swoją obecnością, szczególnie w otwarciu. Może to jakaś mieszanina cytryny, nut wodnych i tej przerysowanej, topornej słodyczy? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, zauważam natomiast dzięki temu paradoksowi pewne podobieństwo do Rose Praline, z tym, że kompozycja od Les Parfums de Rosine jest o wiele bardziej naturalna, łagodna, nie tak nachalnie słodka, ale za to wyraźniej zielona, zachowawcza… i z klasą.

Podoba mi się sposób, w jaki to różano-waniliowo-miętowo-czekoladowe monstrum przechodzi do spokojniejszej, wyciszonej, cedrowej bazy – gładko, płynnie, bez zakłóceń – i trwa w ten słodko-cedrowy sposób przez bardzo długi czas, nie pozwalając o sobie zapomnieć, bo moc ma nie do zdarcia.

Takie dosłowne, bezpośrednie, perfumeryjne kolosy też są, na swój pokręcony sposób, urocze i ja ten urok w zasadzie kupuję – dopóki nie wywołuje migreny albo innych niepożądanych skutków ubocznych.

Nuty zapachowe: nuty wodne, cytryna, róża, cukier, cedr, wanilia, białe piżmo.

Żródła zdjęć:

1. http://www.twitter.com/manceraparfums/